Հունվարի 29, 2024
Լոս Անջելեսում, որտեղ կյանքը կինոփառատոնների ու հոլիվուդյան աստղերի կողքին այդքան հեռու էրթվում պատերազմներից, մի հայ էր ապրում՝ Դավիթ Վարդանյանը: Ծնվել և մեծացել էր Երևանում, 2000-ականների սկզբին ընտանիքի հետ տեղափոխվել Լոս Անջելես։
Շատ գաղթականների համար կարոտը սովորական վիճակ էր, բայց Դավիթի համար այն առանձնահատուկերանգ էր ստացել. նրա հոգին տոգորված էր բառերով դժվար բացատրելի, բայց հզոր զգացումով՝հայրենասիրությամբ։ Սրտի այս անբացատրելի մարտահրավերն էր, որ Դավիթին մղեց մի արարքի, որըթերևս քչերը կրկնեցին:
2020 թվականին բռնկված 44-օրյա պատերազմի ժամանակ Դավիթը Լոս Անջելեսի իր ընկերների հետորոշեց մեկնել՝ տեր կանգնելու Արցախին։
Ինչը՞ նրանց ստիպեց թողնել լուսյերով լի կյանքը ու մեկնել վառվող հայրենիք։ Թերեւս սա միայն սրտի կանչէր, որը գտավ իր հերոսին՝ Դավիթ Վարդանյանին։
Այն օրերին, երբ Դավիթը կռվում էր Արցախում, սովորական հեռախոսազանգերը անհասանելի շռայլությունէին դարձել։ Բոլոր անհանգստություններն ու տագնապները սեղմվել էին նյարդային սպասման մեջ, մինչև որհանկարծ նրա համարից զանգ եկավ։ Սիրտը քարացած՝ Լիպարիտը վերցրեց հեռախոսը։ Խոսափողիցհնչող արցախյան պատերազմի արձագանքը սառեց Ամերիկայի օդում։ Դա լուռ, բայց խորը պատասխան էրմարտադաշտերի ծխի հետ երկինք բարձրացող վտանգներից ու փորձություններից։
Պատերազմից հետո Դավիթը վերադարձավ Լոս Անջելեսում, նրա հոգին ամբողջովին ավերված էր։ Նրան հանգիստ չէր տալիս սևեռուն մտքերն այն մասին, որ իր հայրենակիցների մեջ չափազանց շատ ենդավաճանները, ովքեր ամեն բան անում էին պաշտպանությունը պատշաճ ձևով չկազմակերպելու համար։Դավիթը հյուծված էր, իրեն հիասթափված էր զգում, բայց չնայած դրան, Հայաստանն էր մնացել նրաոգեշնչումը։
Դավիթը Հայաստանի սիրտն էր՝ Լոս Անջելեսի սրտում, իսկ նրա սիրտը՝ Հայաստանում էր: Նա հեռվիցաջակցում էր զինվորներին, սահմանամերձ շրջաններում ապրող հայերին ինչով կարող էր, որքան կարող էր:
Նա էլի մտածում էր՝ ինչպես օգնել հայրենի երկրին, ծրագրում էր կրկին մեկնել Հայաստան և մտածումապագա հնարավորությունների մասին։ Սակայն կյանքը կարծես այլ կերպ որոշեց։ Չար ճակատագիրըմիջամտեց Դավիթի ծրագրերին։
2022 թվականին Լոս Անջելեսում ավտովթար տեղի ունեցավ. Հայկական բնությանն այդքան նման Լոս Անջելեսի սարերում նրա ջիպի անիվների տակ հողը տեղի էր տվել, մեքենան գլորվել էր անդունդը։
Հայաստանի առասպելական լեռներում, ուր քամին մեղմորեն շշնջում է զանազան պատմություններ, Դավիթ Վարդանյանի հոգին շարունակում է ապրել։ Այն անտեսանելի թելի պես միահյուսվում է հավերժական բնապատկերների հետ՝ հիշեցնելով այս հողի հանդեպ նրա ունեցած սերը։
Եվ գուցե այսպես է ստեղծվում հայրենիքի հետ սիրավեպը՝ հպումների հավերժության մեջ, քամու անհայտ երգերի մեջ, ամեն պահի, որտեղ անցյալն ու ներկան ձուլվում են ժամանակի սահմաններն անցնող սիրո մեջ։ Դավիթ Վարդանյանը դարձել է այս հավերժական պատմության մի մասը՝ հիշեցնելով, որ հայրենիքի հանդեպ սերը ոչ միայն զգացում է, այլ նաև կախարդանք, որը պետք է ապրի աշխարհի տասը միլիոն հայերից յուրաքանչյուրի սրտում:
Comments